Staandwant visserij

Staandwantvisserij is de verzamelnaam voor alle visserijtechnieken waarbij het vistuig stil staat in het water. De visserijtechniek gaat ervan uit dat de vissen vanzelf verstrikt raken in de netten. Wanneer het over staandwantvisserij gaat wordt er veelal gesproken over visserij met staande netten, zoals warnetten en kieuwnetten. Op de Noordzee en Waddenzee wordt er voornamelijk gevist op kabeljauw, tong, tarbot, zeeduivel, harder, snoekbaars, zeebaars en schol.

In Nederland is deze vorm van visserij de laatste jaren meer in opkomst. Staandwantvisserij is een kleinschalige visserij bedreven door kleinere scheepjes. De vissers gebruiken voornamelijk verankerde bodemnetten, die het grootste deel van de tijd plat op de bodem liggen en die alleen bij het keren van het tij worden opgericht. Dit zorgt ervoor dat vissen die voornamelijk op de bodem leven worden gevangen, zoals tong en kabeljauw.

De netten worden met behulp van drijvers en een verzwaarde lijn aan de onderzijde van het net staand in het water opgesteld en na verloop van tijd binnengehaald.
Van april tot en met november wordt er op tong gevist. Verder wordt er in de zomer ook langs de kust gevist op zeebaars en harder. In de winter vist men op kabeljauw, voornamelijk bij scheepswrakken en pieren.

Staandwantvisserij is een selectieve vorm van visserij door het gebruik van netten die speciaal voor een bepaalde vissoort en vismaat zijn ontworpen. Hierdoor is sprake van geringe bijvangst van ondermaatse vis, weinig brandstofgebruik en bodemberoering.

Foto: © Ecomare, Oscar Bos